آه ای مردی که لبهای مرا 

از شرار بوسه ها سوزانده ئی 

هیچ در عمق دو چشم خامشم 

راز این دیوانگی را خوانده ئی 

هیچ میدانی که من در قلب خویش 

نقشی از عشق تو پنهان داشتم 

هیچ میدانی کز این عشق نهان 

آتشی سوزنده بر جان داشتم 

گفته اند آن زن زنی دیوانه است  

کز لبانش بوسه آسان میدهد 

آری اما بوسه از لبهای تو  

بر لبان مرده ام جان میدهد 

هرگزم در سر نباشد فکر نام  

این منم کاینسان ترا جویم بکام 

خلوتی میخواهم و آغوش تو 

خلوتی میخواهم و لبهای جام 

فرصتی تا بر تو دور از چشم غیر 

ساغری از باده ی هستی دهم 

بستری میخواهم از گلهای سرخ 

تا در آن یکشب ترا مستی دهم 

آه ای مردی که لبهای مرا 

از شرار بوسه ها سوزانده ئی 

این کتابی بی سرانجامست و تو 

صفحه ی کوتاهی از آن خوانده ئی 

فروغ فرخزاد